Boerinneke Evelien: aan het werk

Vanaf de busreis tot aan Sydney ben ik even goed ziek geweest. Op dat moment wenste ik om lekker thuis door mn ma of pa verzorgd te worden. Toch heb ik nog even in Sydney kunnen rondhangen en met wat vrienden kunnen afspreken. In Sydney zou ik niet gelukkig kunnen worden.. Veel te druk daar, niks voor mij. Gelukkig ontmoette ik Tristan, een Australische jongen, die net als ik naar Melbourne wilde reizen. Na 2 nachten in Sydney was ik blij te vertrekken.
Eenmaal met Tristan op pad zat het ons niet echt mee. We zouden de eerste nacht ergens kamperen, maar de camping bleek niet te bestaan. Nouja, we hebben de hele dag rondgereden tot ver in de middle of nowhere, maar nergens een camping. Onderweg wel mooie natuur gezien en wat kangaroes. Toen we eindelijk in een dorpje waren(laat in de avond al), bleken alle campings daar volgeboekt te zijn.. Met geluk sprak ik een man aan op straat die ons uit de brand hielp: we mochten in zijn huisje slapen. Hij was aan het verbouwen, maar we hadden luchtbedden dus een prima bedje. Opgelucht en vermoeid konden we eindelijk gaan slapen.
De tweede dag verliep beter. We gingen naar de skigebieden waar hij zou gaan werken als chef. Hoewel nog geen sneeuw, het was een super mooie omgeving!
In Melbourne kon ik een paar nachtjes bij zijn vader op de bank bivakkeren. Ik kon zijn laptop gebruiken om opzoek naar een baan te gaan en ik heb mijn Thai geoefend met de vader(supercoole man die getrouwd is met een Thaise vrouw). Al snel kreeg ik veel telefoontjes en aanbiedingen van baantjes. Ik had een baan aangenomen dat goed geld verdiende, druiven plukken in mildura. Ik zou de volgende dag vertrekken. Totdat ik in de avond een telefoontje kreeg wat toch wel heel interessant bleek te zijn. Of ik een rijbewijs had? Nee. Of ik ooit gereden heb? Nee. Een boer wilde me een baan aanbieden waar ik dagenlang moet traktor rijden etc. Hij heeft een cropfarm, waar we het land dus moeten bewerken en zaaien.
Twee dagen later was ik op de boerderij in Forbes, in de middle of nowhere. 150km van het dorpje af en geen kip om me heen. Ze hebben eigenlijk 2 stukken grond, één daarvan in mega ver weg van de bewoonde wereld en geen bereik of internet. Daar heb ik afgelopen 10 dagen doorgebracht. Ik was er samen met Joe, een supertoffe peer die me alles leerde. Hij is heel relaxed en grappig. Hoewel ik het daar echt ontzettend naar mn zin had, kon ik maar niet geloven hoe ik dingen van thuis zoveel miste. Familie, vrienden, survival. Momenten die ik herbeleef hier in mn gedachten. Doordat ik hier nu langer op een afgesloten plaats ben, veel tijd om na te denken heb en zo weinig mensen om me heen.

Dagen hier zijn bijv: dagje traktor rijden, op de quad of met de truck over het land crossen om oude boomstammen op te ruimen, machines bijvullen etc. Geweldig toch. Ik leer traktor rijden, mag lekker rondcrossen en ik word er nog voor betaald ook. Elke dag is het zonnig weer hier, elke avond supermooie zonsondergang, hele dag lekker in de buitenlucht.
Alleen de vliegen zijn hier mega irritant! Ze komen gewoon in bosjes op je zitten. Ze kruipen in je neus en ogen, op je mond en in je oren. Niet één, maar tientallen. Ook ben ik niet zo blij met die kikkers in de wc.. Ons verblijf hier is nogal oud en alles is best oud en vies. Maar dat maakt niet zoveel uit.
Gister was ik aan het crossen op de quad richting het huisje toen er ineens 3 kangaroes voor me langs sprongen. Vlak daarna vloog een mega grote roofvogel over me heen en de lucht was postcard waardig: blauw- paars- rood- geel- roze. Daar kan toch geen mens niet gelukkig van worden?

Ik weet nog dat ik een jaar geleden bij de tandarts zat en dat we zaten te praten over het Australië avontuur. Ze zei me dat je ongeveer na 4 maanden gewend bent en dat alles normaal voor je wordt. Ik merk er niet zoveel van. Elke dag geniet ik nog volop en ik ben nog lang niet klaar om naar huis te gaan! Ik mis Nieuw Zeeland nog wel echt.

Nu even weer een paar dagen in de bewoonde wereld en daarna weer terug de outback in.